Savaşın sonudur ve bütün atlar yorgundur
Yorgun atlar her zaman
Geride kalanların hıncıyla vurulur
Söyledim dört defa boynum kıldan ince ölüme
Sıçrayan kanlarla boyadım bakışımı
Tenimde kutsalı bol ormanlarda
Şehvete koşan geyikle
Kadehler tokuşturacağım
Cennete ceheneneme
Belki vallahaya belki hiçe
Gidince
Ey Uppsalanın sonsuzu ey yitmeyen ağaç
Beni bu sarhoşlukta dokuz kere bağışlayan keder
Sevginin seksen bir defa eşiğine getiren bozkır stepleri
Tanrılar şahit kaç kez sallandım korularda
Yaşama boy vermeyen sıska ağaçlarda
sallandım bir niyetle çaput gibi
Yanan ateşler de su ister küllerine
Bir taydan bir tüy bul pişir kazanlarda
Doğum sancımı kör kuzgunlara üleştir
Alemleri gezdir içimde toz büyülerde tozut
Hem hüzün ve acının ensest ilişkisinden doğan
Her sevgi biraz sakattır
Vurulmaya tecrübeli
Yaralı bir attır.
