bir portakal mezarı
çocuklar annesinden ev yapar
oynamak için tedirginliğin üstünde
ağaç büyüyor kapital rüzgara karşı boyun eğmeden
dalları aşkın dingin bir kuşku
saklanıyor evliya yürekli göğsüm
itelenmiş portakal kabukları ucu sessiz bir kesikte
çok uzakta çiçek kokan ağaçlar
bir gömüte uzanıyor yorgun kuş tüyü
kadın ömrünce gül almamış, telaşlı
secdeler sıvalı dualarla sesin gıcırtısında
insan şiddetle doyuruyor açlığını
ay mekansız adres gece dilinde
gün görmemiş kuşları dağlar beklesin
yeni çıkacak sesleri yıldızlardan
ölüm terlemesinde kaybederken bir şeyi
ne konuşur insan şuursuz nesnelerle
yaşayan kirlenirken kanlı gırtlağında
budanmış sözler bir dileğin çürümesi
neye uzansam tükenmiş ağızlarda hevessiz bir yaşam
haziran 2020
