Ben bu sokaklardan daha önce de geçmiştim
yorulmuştum aynı şeyleri yazmaktan yürüdüm geçtim
İntihar ipinden salıncak kurmuş koca bir çocuk
bilmektedir hayat ile ölüm salınır durur
aynı uçurumun iki kör vadisinde iki kör fayton
Sırtında tırmık izleriyle ihtiyar
her sabah denize iner bulut yokuşundan
kendini kamçılayan âmâ tanrılara kafa tutar
Temizlik meraklısıdır erdemli
oysa insan çamura bulaştığı kadar var
insan zaten kadardır bazen de fazla
insan en çok yaşar intiharın kıyısında
Kıyıda durmuş denize bakıyor iki çocuk arkadaş
uyandırıp uykusundaki sandalları
cinlerin devlerin sığındığı koylara akıyorlar
birbirlerine benziyorlar orada giderek
içleri içlerine sığmazken hem de
ömürlük bir yemin ederek
kesiveriyorlar birbirlerinin ellerini
Kim demiş çocuklar intihardan anlamaz diye
onları ayakta bir anne tutuyor
babayken bilekteki kaşıntı
çocuklar kuşlarla arkadaş
