prolog
sizi izliyorum aynalar boyumca, ellerim kayıp
böylece bir sırra tutunuyor dudaklarım
kıvrılıyor, eğiliyor ve kırılıyor sonra
bitti bütün anlatacaklarım,
sizi izliyorum.
göğsümdeki aynada saçlarını tarıyor fahişeler
bir şarkının nakaratına tutunup,
bir kadının göbek deliğinde saklanıyorum
yeniden doğuyor çocukluğum, sonra yine ağlıyorum beyaz şaraplar, kırmızı kavgalar ve siyah aşklar kasıklarında üzüm bahçeleri taşıyan
kadınlar tanıyorum ;
önce aynayı sonra tanrıyı buldu insan, biliyorum.
diyalog
– komik bir şey mi bütün gece yaptığımız, ne uçurum
– eğleniyoruz oysa,
her uçurum kendine düşer nasılsa
– kendi kıyı-deltası’nda yaşayan
yorgun bir uçurum aslında…
– düşer geceden sonra,
bol ışıklı bir soru işareti gibi kıvrılır sulara
– örneğin her kadın, her sevişmeden sonra
– ellerimi yüzüme gömsem okyanus,
sana uzatsam mecaz
– kördüğüm atsam saçlarına,
o adamların takılsa elleri
– sonra korkuyorum ölmekten,
bu kadar çok sevme beni
– iç denizleri gecenin, ellerinden öpüyorum.
göğsünde ve sırtında balık sürüleri izmaritler
bu gelgit, bu hezeyan, bu mavi çarşaf
utangaç ağzımda taşıdığım denizci ıslığı
upuzun terk ediyorum bir şiiri
balıkçılar iyi niyetle asılıyor ağları
balıklar iyi niyetli,
ama ben…
– sonra ilk ışıkları sabahın,
karaya vurmuş cesetler..
masmavi bir çarşaftan dökülen kırmızı dağınıklık
nasıl ki bir şekil almayı reddeder kan
öyle karşılayalım sabahı
upuzun dinliyorum bir şiiri
aynı oltaya aşık iki balık
yataklarını terk eden nehirler
hepsi kıyı deltasında günün,
ama ben…
monolog
bu evrende tek başıma çoğalıyorum, unutarak
herkes kendiyle evlensin
kimim ben ? yaşım kaç?
on altın zamanı dünyanın, geçip gitmiş
kendimi kaybedip, yeniden bulmuşum
sözcüklere tutunarak tırmandım uçurumu
şimdi saat kaç? kimim ben?
sular çekiliyor,
içimden kuşlar çekiliyor
tanrının son kurası ve düşler çekiliyor
sonsuzluğa dahil olunur mu bir yerinden
dışına bakarken bir uçurumun
sizi izliyorum,
göğsümdeki aynadan
sonra göbek deliğinde mavi bir korkunun
yeniden doğuyor çocukluğum,
iyi ama kimim ben ?
