bir yerde biliyorsun seninle karşılaştık ben bir daldan kabuk gibi kuruyorken toprağa sen bir dala yaprak gibi yürüyordun topraktan özsuyunda kar suyu,yolun bahar, zaman pul bana altın,güz makasın ağzındayken kefen çul ya ben anlatsam yeşil,ya sarıyı anlasan kayan bir yıldızım ki ne versem akşamüstü ne versen ışık etmez,günler ki zaten küstü bu yüzden açma korkum…
Zaman seninle alay ediyor. Var olmak, hiçliğin içine düşmekle aynı anlama geliyor. Bütün dinlerden ayrıldın. Bütün tanrılar sana küskün. Akılsız bir deliden geceleri tanrıya isyan etmenin yollarını soruyorsun. Deli sen konuşunca yüzünü gizliyor. Olanca sesiyle bağırıyor; İsyan boyun eğmektir ve dünya Plaht’ın Sırça Fanus ‘ta söylediği gibidir. Sırça Fanus içinde bir bebek gibi tıkanıp kalan insan için dünyanın kendisi…
