Romanın esas karakteri ve anlatıcı kişisi olan Bento 70’li yılların ortalarında Hopa’nın yüksek dağ köylerinden birinde doğmuştur. Asıl adı, Hemşince “Dünya” anlamına gelen Aşxar’dır. Fakat lisenin ilk yılında okula sürgün gelen Felsefe öğretmeni onun yüzünü ve düşünme tarzını Spinoza’ya benzettiği için ona Bento demeye başlar ve Aşxar öyle çok etkilenir ki öğretmeninden ve Spinoza’nın hikayesinden…
çok eski bir sabah hatırlıyorum uykusuz çocuklarla kalktığım taş taşıdığım ağaç kestiğim ağ çektiğim tütün dizdiğim çok eski bir sabah derken bir taş düşüyor çocuğun ayağına baltanın başı kurtuluyor sapından ağ denize çekiyor çocuğu tütün sırıkları devriliyor üzerine yaşamak dikkat istiyor büyürken
Kim durabilir bir günün karşısında böyle pervasız Yaşamak zorunda olmanın kasvetiyle Ve dirilişiyle her gün bir başkasının Göre göre mucizeyi ve yenilgiyi Kim fit olabilir bu kocaman yanılgıya Kim verebilir garantisini sonsuza kadar sevmenin Sevilmeye muhtaç olmanın yırtık torbasından akarken salyaları Kim gezebilir sürünmeden Heybesinde bu kadar düş ağrısıyla Şairler mi anlatacakmış hayatı Hadi canım…
geçen günlerin birinde doğmuşum nisan yağmurları alıp götürünce annemi annemi sonra tebeşir tozuna bulanmış ellerim ardım sıra eskitmişim yılları yılları şimdilerin birinde beni intihar edecekler çılgın bir güle dokununca dokununca
Sahne 666 ritim hızlanınca koşuyor kırmızı rujlar dekolte bacaklar tuhaf ve sıradışı unsurlar sıradan insanların öykülerinde tutku kararması toplum ve millet kroniği yapılıyor bir ölü kutunun a’zâları sessiz eylem ve dürtüler akıl almaz bir israfla elitize edilenler karanlığını yitirenler kavga barut kokusu müzik kimliksizlik ve biz kestik! gördüm ânın organlarını bir bedende diriltilemez olan…
Ağaca asılı olan kocaman dolunayı tılsımıyla baş başa bırakırdı Aşkı kapsayan bedenimizle arzunun olgununa uzanırdık Koskocaman bir çoban ateşi, kasıklarımdan saplanırdı taşın yarığından Gözlerim şimdi solgun güzde, açık rengin gezintisinde Bana göre şair, mavi görüntülere gönlünü kalemini dönendir Kadın susmasıyla konumlanır, konuşsaydı doğanın içinde şekillenirdi Şimdi kadın imgesi, gizemli bir bağbozumu görüntüsüyle…
Veysel Çolak , özellikle sosyal medya üzerinden yayımladığı şiir değerlendirmeleriyle dikkat çekiyor. Atölyelerinin ayrıca kıymetli olduğunu müdavimlerinden biliyorum. Özellikle Facebook üzerinden yaptığı paylaşımlar, hem edebiyatseverler hem de şairler için anlamlı birer okuma kaynağı olmuştur. Çolak’ın şiir değerlendirmeleri, derinlemesine bir analizden ziyade ve bununla birlikte, daha çok şiir dünyasına dair düşündürücü ve özgün bir bakış açısı…
sevgisizlik değil seni yoran bir şeyler değişmiyor mesela fırına giden bu yol yaşlı ellerden kurtulan şu poşetler ekmek ve ölüm kokusu her sabah bir sırada gördüğün bu yüzler seni bu yüzlerden bir yüz yapan bu yollar bir iki, beşe kadar değişmiyor yol değişmeyince insan da değişmiyor içine oturan Tanrı, gündüzü geceden yazıyor bugün burada dilenci…
Lokman Kurucu çok şiir yazayım, yayımlayayım hırsını taşıyan biri değil. Olmayacak bir zamanda bir yerlerden çıkar gelir. Şiir dünyasına sataşarak yayımlanan şiir kitaplarının bende bıraktığı izlenim bu.Negatif Bir İnsan (1999) koymuş ilk kitabının adını. Buradaki ‘negatif’ sözcüğü toplumun çürümüşlüğüne; gelenek, töre denilen ölü kültürel ögelere, ahlâk anlayışına, tutuculuğa, bireysel özgürlüklere saldıranlara karşı çıkan insanı niteliyor….
bir büyüme yavaşlıyor içimde gülüşlerine isabet alınan çocukların bedenlerinde yeşeren otlarda küçücük bırakıyor ayaklarımı izlerinden dökülmüyor kabuğumdan hiçbir yara yemyeşil bağdaşı çözülüveren kalbim kederli bir orman uyuyor kollarımda
