en çok nerede gerçeksem
orasıdır işgal altında
evliyaların kimlik tespiti için iniyorum gökyüzünden
iniyorum rüyaların merdiveninden
ilaçların, yan etkilerin, krizlerin
iniyorum, yeniden doğarak aklınızın küllerinden
düştüğümü sanacaklar
intihar sayılmayacak boşlukla birleşmem
bir yoldur nihayetinde
zaman ve mekan belirtmeksizin
yoldur, beynini paramparça görerek yeryüzünde
evliyaları tutun, kim olduklarını bilmeliyim
kendi aklımın sonsuz evreniyim çünkü
bilindik bütün şarkıları unutun
size çok farklı tınılar getiriyorum
geceleri korkuyorum kendi sesimden
magdelaine uzak
hava trafiği karışık
kanatlarım da yok hem
yerçekimine karşı kuvvetim de
o halde ne diye iniyorum
bu evliyalar neyin nesi gecenin beşinde
ne diye biliyorum tüm bunları
ezana sürtünen bir yarasanın
israiloğullarına inanması durumu
korkutuyor beni sesimle birlikte
o tanrıların hepsi benliğimin peşinde
bir yaratılış haylazıyım
görürüm kendimi dışarıdan
dışarıdan gördüğüm göründüğümden daha güzel ise
göründüğüm ve gördüğüm yaşar birbirini öldüresiye
kendimden daha derinim
beni tasvir etmeden önce teslim edin
ölmeden ve öldürülmeden
bu evliyalar neyin nesi henüz erken
yükselen nefes, artan nabız
ama uzak
ama uzak olmak istediğim ten
dokunmak istediğim et
uzak bana holy grail ve jerusalem
hep aynı yerdeyim
sürgün edildim gerçeklikten
düştüm ya da indim
etimin ayrısında sımsıkıyım
kendimi izliyorum en sevdiğim renkten
hiçbir şekilde gerçek değilim
her şekilde gerçeğim zaten
bu biçim diri
göç ediyor aklımdan yerliler
kevser’de venhar
ölüm ki tercihtir
yakışık almaz yaşadığımı bilmek
şeria’da kurudu kanım
sen kanımı yüzyıllarca
gözyaşındaki bataklıkta nasıl sakladın
