kim çaldıysa seni muhakkak haritan da ondadır gidecek yerim yok diye düşünme olduğun yer belki de varmış olmandır en güzel düşleri giyinmişsin sen koymaz kırıklığı hayalin hafiften çizilmiştir, çatlamıştır tokluğundan sen yaratıldın alelacele başka birinin yokluğundan öyleyse kendin ol onlar ne derse desin. mesela ben narsist isem doğrudur, narın her tanesi benim dağ da benim…
Kınalanır derdimin kırk ayaklı şüphesi, Çiçeklerden panzehir süzerim, Ay koklar, Zühre doğururum. Piçine isyanlar , Rahiya sızan rüyalar, Öksüz kaderler, Duaya ve isyana Aynı eller kalkar. Aynaya bak, Yek ile…
Şükrü Çiftçi’nin ilk kitabı Kalanın Hikâyesi’nden* ne yazık ki ikinci basımı sonucu haberdar oldum. Özrüm yoğunluğuma sayılsın gayrı. Bir ilk kitap için öncelikle üslup ve şiir düzeyini başarılı bulduğumu söylemeliyim şairin. Şiirde ne yapmak istediğini iyi biliyor; öyküleme-şiir dengesi yerinde, meramı/sorunsalı konusunda sepeti hayli dolu. Önsöz yerine geçen şiirli girişe bakılırsa, “dedim bir daha dönmeyecek…
Gazel, ne gazel olmuşsun Okunmayı, söylenmeyi… Bir soru bile kalmaz geriye proleterden Bu gazel bir kapitalist abrakadabra Kara zincir halkalanmış Kırılmayı, ezilmeyi… Bu gece darağacımdan kurtuluyorum Uyaklarımda paslı prangalar Gayrı kaybedecek daha neyim var? Adımı bile unutmuşum Çağrılmayı çağrılmayı… Oysa proleter derlerdi bize Mülksüz, gümüşsüz, namsız, hem kansız… Bir tek oğlu olan gamlı zavallı Hay…
“Şeyleri adıyla çağırmamak bir yalan söyleme yöntemidir…” “Önemli olan nereye bakıldığı değil, nereden bakıldığıdır…” Siyonist İsrail 74 yıldır Filistin halkını katlediyor, işkence ediyor, aç bırakıyor, aşağılıyor, ilticaya zorluyor ve dünyanın geri kalanı o utanca ortak olmakta bir beis görmüyor… Filistin toprağında İsrail diye ucube Siyonist devletin neye kurulduğunu pek merak eden yok… Kapitalizm,…
Her şey gözümüzün önünde oldu gözümüzün önünde patladı uranyum çocuklar gözümüzün önünde verem faytonlara koşulan atlar yere serildi gözümüzün önünde hayat ve ölüm Gözümüzün önünde oldu soykırım yakılmış insanlar virane köylerde göç eden mülteciler için mezarlar hazır gözümüzün önünde yıkıldı harabeler Gözümüzün önünde oldu her şey düğün ve cenaze kâğıt bardaklarda içilen çaylar…
Estetik ve politik feragat olmadan sınıfın şiiri yazılabildi mi? Günümüz şiirinin ezilenlerin külliyatına katkısı oluyor mu? Ders Olabilir Sınıfta Kalmak, politik nüveyi estetik müdahaleyle birleştirip ezilenin sınıftaki yerini şiirle cevaplıyor. Ömer Burçin Özkişi’den ezilenlerin estetik mücadelesine şiir cephesinden özel bir katkı. SEVİŞTİK HER ŞEYE RAĞMEN seviştik her şeye rağmen kurulmuş bir saat gibi tıkırındayken çarklar…
Mermer tabakta dövülmüş bildiğin insan eti kelebek bıçaklarla dilinmiş, kırmızı, lif lif, hafifçe yağlı pirinç karyolada biricik ruhunu teslim etmiş ve et mapustan kurtulunca ruh yularsız yılkı olup terk-i dünya etmiş biraz kalınca öyle morumsu, siyahlayınca şiş, katı, çocuksu kimse ulaşamaz gayr-ı resmi ya da resmi olarak ona, hatta resmine bile duvarda dövülüp dövülüp tabağa…
geceleri hakim yaka gündüzleri sek tüketirim silelim eskiyenileri bir kapı bırakalım açık o da bab-ı ali olsun kendine kastı olanlar geçsin ordan, dağlara küsenler mavi reno’sunun öncamına sıcak su dökmüşler ya da üç tekerli mavi arabaya binmişler felcile, sevgiyle ön bahçesinde evin subhaneke öğrenmişler sığınaklar kapandığında leblebiyle allah’a doğru ilk hocasını ihlasla anmışlar ve çorap…
-asma dalında bir kara kedi siz apollon’un çocuklarısınız ne anlarsınız şaraptan diyor önünde diz çöküp kızarıyorum- kızarmak insandan kalan miras sakladığım itinayla ve itikatla eski dilden at çeşmeli sokakta deli bir derviş öğrettiydi akide şekeri ve nazar boncuğuyla rüşvetin en masumu belki hunat hatun vardı bilen bilir az yumadı göbek taşında ergenliğimi üç kere üç…
