Birkaç gündür Aydın Afacan’ın yeni şiir kitabı Dünya Çok Uzak’ı okuyorum. Daha önce yayımlanan Itır ve Güneş (1996), Yan Yana Yedi Kırmızı (2001), Rengîn ve Hayâl (2006), Binbir Deniz (2012), Âteşîn Beyaz (2015) adlı kitaplarını okuyanlar bu kitabında, Aydın Afacan’ın şiirini biçim bakımından özgürleştirdiğini, yaşamın kurgusunu şiirlerinin kurgusu yaptığını göreceklerdir. Bunu önemsiyorum, yaşamı değiştirmeye yönelik kurguları da önemsiyorum. Aydın Afacan bunun peşinde. Kitabın adından başlayıp birçok kez kullanıyor ‘dünya’ sözcüğünü. Dünya, bir gök cismi olarak ilgilendirmiyor onu. İnsanın Dünyayla olan ilişkisi ve bireysel dünyaların, düşünsel dünyaların, politik dünyaların… yaşamda yansımaları üzerine kuruyor şiirlerini. Entelektüel bir derinlik kazandırıyor şiirlere. Bazen akıl almaz yerlere gönderiyor okuru. Anıştırmalarla birçok şair, yazar, düşünür ve yapıtla buluşturuyor. Bu açıdan bakıldığında ‘entelektüel haz’ alınacak şiirler.
Dil tertemiz, Türkçeyi, sözcükleri, şiiri sevindiren bir dil. Kendi tanımlarını getiren şiirler.
