bir mankene takılırım kadın giyim vitrininde ondan öte başka biri var sanki derininde ayırt ederim onu dizilse bir sıra manken kalabalıklarda sevdiğini tanır gibi bir ergen zor iş aslında hepsi çünkü aynı alçı hepsinin aynı naylondan kirpiği saçı kıvamında hepsi aynı boyları enleri aynı atolyeden çıkmış farksız bedenleri hepsinin boynu uzun ayak bilekleri ince süzülürler…
direncin kaybolduğunda bir nehre in yüzünü yıka kaç taş attığını sayma sudaki izine seni buraya ne getirdi uzunca düşün alıp götürmez seni su su gider su hızlanır su aralar seni senden biraz da kaçmak değil mi sevda su gibi çarpa çarpa bulana bulana durula durula sızarak damla damla bakmadan ardına bakmadan ardına bakmadan gitmek değil…
Ayfer Karakaş: “Dirilişin” şiiri “yükselenin gölgesinde/ dünyanın her yerindeyiz” ile başlıyor. Nietzsche “Siz yükselmek istediğiniz zaman yukarıya bakarsınız bense aşağıya bakarım. Çünkü yükseldim yükselebildiğim kadar.” der. Bu sözden hareketle baktığın yer neresi ve neler görüyorsun? Ve demek “ karanlığa o kadar sarışınız”? Çağrı Topsöken: bütün toplumlar, hatta insanlık birbiri üzerinde yükseltiler oluşturarak tatmin olurlar….
2024 Ocak sayısı ile eliz edebiyat DERGİSİ, 16. Yılının ilk ayına girdi! 2024 yılında 16. Yaşını kutlayacak… Yayın yolculuğunu yeni şiirler, öykü, deneme, günlük ve çevirilerle sürdürecektir. eliz edebiyat DERGİSİ’nin 181. SAYISI ÇIKTI! Ocak 2024, 181. sayısı ile edebiyatseverlere seslenen eliz edebiyat dergisi, şiir-öykü-deneme, günlük ve çeviri türlerinde yeni ürünler sunmayı sürdürüyor. Dergimiz eliz…
sen bilmezdin seni beklemenin çekilmez sabırsızlığını karanfili sevdiğimi de bilmezdin eski aşklardan kalma bir alışkanlıktı yolladığın güller şimdilerde hepsi öldüler
mevsim kırmızı nar senin için dizilmiş kabuğun içine gittikçe kızarıyor çocuğun süt dişleri sarı yaprakların kendiliğinden dökülüyor kuş tüyü demiyorum ben onlara yakın oturdum bir ressama yüreğimi çıkardım balkona eğilmez başın şafağından baktım uzaklara gün elden çıkmış burgu burgu yükseliyor denizin tuzlu suları kıyıdan başlamış fırtına şaşkın şaşkın bakan kadınların ürpertisi uzak doğulu çekik gözlerin…
“Yaralarım aşktandır” demişti İranlı kadın şair Furuğ Ferruhzad, çekinmeden, cesaretle. Furuğ Ferruhzad 5 Ocak 1935 yılında Tahran’da doğdu. İkisi kız olmak üzere altı kardeşi vardı. Babası, Albay Muhammed Ferruhzad, ordudaki disiplinli, baskıcı kuvvetini evde de sürdürüyordu. Sert ve otoriterdi. Geleneksel ataerkil toplumun kadına her zaman emreden tipik bir yansımasıydı. İran, o yıllarda çalkantılı günler yaşıyordu….
üstünde sırtlanlarla gezdiğim utanç gecesi bana sansürlenmiş dizelerimin başını elleriyle sunuyor akropollerin derisindeyse maden ocakları çatırdıyor ortalığı ateşle yıkıyor bacaklarından yukarı ısınan Arjantin hareketi buzlar ülkesinde sütten kesiliyorum çıngıraklılar gelip, kulağıma eğiliyor oyunu kültür platformlarında oynamalısın gazete plazalarına saygınlıkla giren yazarlar sense kucağında kanlı sepetlerle kesik işçi kollarını standa fırlatıyorsun tacizi kilim desenine benzetenlere karşı…
hangi soğuk rafında unutulduk uzayın sayın tanrım bunca savruk yıldızın içinde nasıl da alçakça yalnızım alacağım var senden kalbime saldığın hüzün adına annemi koy alnıma bir de delirmiş şiirleri öldürerek dirilttiğim aklıma tüm dilleri öğret sonra hepsini unuttur dilsizin diliyle çek “ölmek” fiilini yüklemsiz cümlede gizli özne olayım aynaya bakarken katiller karşılarında gözyaşı gibi durayım…
-inanç nerede başlar, yanılgı nerede? nereye çekilir ince çizgi, gerçek nerede?- yer sarsılıyor, gökyüzü titriyor, değişiyor su’yun rengi ağaçlarla konuşuyorum, taşlarla, kuşlarla… kitlesel direnişin ortasında elimde bir meşale: kırmızı bez ciltli kitap -yaşam ritüeli- (psikolojik değil, sosyolojik otopsi) denize bakıyor odamın penceresi kasırganın alaycı sözleri alıp götürüyor sesimi ötelere kökleri dallarından yere uzayan ağaç gibiyim…
