sevgisizlik değil seni yoran
bir şeyler değişmiyor
mesela fırına giden bu yol
yaşlı ellerden kurtulan şu poşetler
ekmek ve ölüm kokusu
her sabah bir sırada gördüğün bu yüzler
seni bu yüzlerden bir yüz yapan bu yollar
bir iki, beşe kadar
değişmiyor
yol değişmeyince insan da değişmiyor
içine oturan Tanrı, gündüzü geceden yazıyor
bugün burada dilenci bir çocuk ölecek,
şu caddede, bir tuvalette liseli bir oğlan
arkadaş iğnesiyle meleklere dua !
60’ında selpak satan bir teyze
evinin önüne işeyecek
bulutlara karışacak yaşamak günahı,
sıkıştıracak göğü yas ve güç
yağacak yağmur, ağlayacak birileri
birileri gülümsemeyi icat edecek yeniden
ama acı, acı değişmiyor
acı değişmeyince umut da değişmiyor
herkeste birinin yaşadığından kaçma
birinin yaşadığına kavuşma telaşı
birinin yarıda bıraktığı hikayeye diğeri
diğeri kendi elleriyle yaptığı kapıyı açmıyor
oturuyor arkasında, birileri gelecek, bir şeyler olacak
bir borcu öder gibi geçiyor zaman kapılar önünde
her şeyi herkesi yalnızlaştırarak
bir anıda bir sevgili
‘bizim kimimiz var bizden başka derken’
“kimsesizim” diye bağırıyor
sevgisizlik değil seni yoran
sadece bu kış çok ağır geçti
odadan odaya geçtin, karanlıktan karanlığa
soyunacak çok şey birikmişti, soyundun
ellerin yaşlandı durdu
her ışıkta biraz daha beyazdı sakalların
aynalara yüzünü göstermedin,
başa dönme korkusuyla bitti mevsim
işte şimdi çıplaksın, her şeye hazır ama
giyinecek yeni bir şey olmayınca
sevgi, değişmiyor.
Lokman Kurucu / 03.09.2024
