Yalnızlığa eşlik eden bir kahve yoldaşlığı
işte fal… Fincanımda iki göz
sonsuzluğu ağırlıyor…
Çizgilere oturmuş anlamlar iç çektirdi
sesler ateş eşeledi, yerden göğe
anı sessize aldım
düş soyundum, düş giyindim
iç cebimde köz misali sevgilim
elim, yüzüm kaygılı
korkuları yumrukladım
endişeli telveler tabağa akıyordu
bazen düz, bazen ters rüzgâr esti saçımda
benim fala sığınmam ablamı utandırdı…
İşte umudu okşayan bir fal
gün boyu sevinç serer
gülüşler çiçek açar kaygıların koynunda.
Baktım, bir kahve fincanında kendimi arıyorum.
