Haberler

  Konumuz sanatta yok say(ıl)ma olduğunda, bunun üzerine düşünmeler gerçekleştirirken karşılaşacağımız temel soru “Değer sorunu” dur. Değer sorunu ile sanatın/sanatçının verili durumu arasındaki, teorik ve pratik hoşnutsuzluk arasındaki bağlantıyı kurmak için de başka bir belirleyici soruyla karşılaşırız: “Sanatsal değer nedir?” Bir sanat eserini yargıladığımızda neyi yargılıyoruz? Doğal bir nesneyi, örneğin bir manzarayı estetik açıdan değerlendirmek,…

Hangi duvara dönersek dönelim çokuluslu şirketlerin denetlediği verilerin hüküm sürdüğü o algının kapsama alanına giriyoruz. Bizim adımıza deneyimleyerek, doğruların dolambaçlı uzun yapısından uzak bir şekilde oluşturulan reçetelerin vazgeçilmez güzelliği hayallerimizi süslüyor. Bize o ideale ulaşmaya çalışmak dışında bir seçenek bırakmıyor. Görme duygusunun işitmeye oranla tahripkâr, bencil ve daha işgalci oluşunu sonuna kadar kullanıyor. Bu görsel…

  Ali Püsküllüoğlu’nun Türkçe sözlüğüne göre, yok saymak “olsa bile olmamış kabul etmek” olarak anlamlandırılmış; ama bu masum gibi görünen tanımlamanın çok ötesinde ve çok farklı anlamları da ele alış biçiminize göre içinde barındırmakta. Ayrıca, yok sayılanı, ötekileştirme ve giderek yok etme eylemine kadar da bir sonuç doğurabilmekte. En masum hali üzerinde şöyle düşünülebilir: Şu…

Önce “Gökyüzünde ve yeryüzünde, varlık ve hiçliği kendinde içermeyen hiçbir şey yoktur” diye yazıyor Sartre. Heidegger’e göre varlığın kendi kendisinin imkânları olduğunu, bir nevi kendini oldurmaya karşılık geldiğini de ekliyor. Sonra da “Varlık vardı, şimdi ise başka varlıklar var: hepsi bu” diye… Dünyanın bütün ağrısı, başka varlıkların varlığı karşılama, kabul ya da reddetme, onu yüceltme…

Şükran Belen’e… dün gece sesine gittim bir yaram varken bin yara hangi tuza susamışlık hangi katın ölüm kapısını yalancı kahkahayla açar başa sar hayatı bak ellerini çırpıyor ıhlamurlar dün gece sesinde durdum bir üzümü kuşlar tahtı’nda bize böldün ah, nasıl da yorgun şiirkızı istanbul’a demirli -yolun sonuna geldim bircan boşa konuşma bu ses kulağımı biçen…

Adı Azalan Tasalar Yasası* beni allak bulak eden öykü kitabının. Yazarı ise Partulu Ziya Alpagut! İlk kez duydum adını Partulu muhteremin! Özgeçmişini merak ettim doğal olarak. Ara tara, bir kırıntı bile yok sanal alemde! Yerle gök arası bir yerde olmalı. Anladım ki eğreti bir adla yazıyor. Aksi hâ bir yerlerden uç verirdi er geç. Neyse,…

1962, Erzurum-Olur doğumlu Şükran Belen’i, amansız bir hastalık sonucu henüz 59 yaşındayken yitirdik! Belen, Erzurum, Ankara, İzmir ve İstanbul ekseninde çalkalanan yaşam serüveni içinde, Kayıp Nefes (2010), İpeğin Ağrısı (2011) ve Kuşlar Tahtı (2012) adlarıyla kayda değer üç kitap bırakıp gitti ardında. Klaros Yayınları, bu zamansız göçün sahibinin toplu şiirlerini, ölümünden sonra Lacivert dergisince (Temmuz-Ağustos…