sen uyurken, karanlığı dişliyor gecenin köpekleri damlardan su akıyor yavru bir martı düşüyor pencerene sen uyurken ben geceyi bekledim belki son döngüsüydü dünyanın, sandım ki gözümün levhası aktı ve aktığı yerde kurudu mühür perçemsiz kaldı yüzünün yarası siz de yazıldığı gibi söyleniyorsa, kalbinin karanlık odasına yaz beni sen uyurken, uykusuz rüyalar içinde hastalar ölü kelebekler…
ÇIĞLIK Bana kanlı mühürler kaldı 0 tarih tacirinden Uçurumlar, çığlıklar ve ölüm tarifleri Bildiğim tüm masallardan topladım acılan Bir karanfil gibi yakama iliştirdim Yaşamak dedim adına sığınaklar emzirdim Bütün sözcükleri yüzleştirdim ateşle Anlatamadım günlerin cehennemini Odalara kirli haberler taşınıyor durmadan Acıya kurmuşlar sanki vericileri Bütün sevinçler çarmıhta, hızla yaşlanıyor çocuklar Bozguna uğramış aşk düşürmüş bayrağını…
Gideceksiniz diyor, koynunuzdaki yalanlar belirtiyi sezmekse bilmek, görmek sancıyı silineceksiniz, dijital gözler söylüyor bunu ölüm beklenmez, gelir kaçınılmaz bit-işiniz hileli kantar karanlığı, sahtekâr ruh merceği zavallı avareliğinizi taşır o katran çukuruna vicdanın nabzı e-tanrının güdümünde, naçar mikron kayıtları ilenci kışkırtır, örseler ilacı tabaka derinliği, tabaka kalınlığı an’ın tescil darbesi, şimdi mührü kalbe, çılgın taşikardi sancı…
İhsan Özalp, ilk kitabı Tok Karnına Çekilecek Acılar’dan (2019) sonra, Didem Madak’ın, “ağrıdurmadanağrıdarmadanağrıdurmadanağrı ağrı benim / durmadan doruğuna tırmandığım meğer yüksek bir dağmış” dizeleri doğrultusunda geliştirdiği ‘ağrı’ merkezli yeni şiir kitabı Gün Aşırı Ağrı’da,** biraz daha şiirin içine giren, hatta girmekle kalmayıp üstüne koyan girişken ve gelişken bir tutum içinde görünüyor. Öyle ki içe bakarken…
Birkaç gündür Aydın Afacan’ın yeni şiir kitabı Dünya Çok Uzak’ı okuyorum. Daha önce yayımlanan Itır ve Güneş (1996), Yan Yana Yedi Kırmızı (2001), Rengîn ve Hayâl (2006), Binbir Deniz (2012), Âteşîn Beyaz (2015) adlı kitaplarını okuyanlar bu kitabında, Aydın Afacan’ın şiirini biçim bakımından özgürleştirdiğini, yaşamın kurgusunu şiirlerinin kurgusu yaptığını göreceklerdir. Bunu önemsiyorum, yaşamı değiştirmeye yönelik…
“çünkü anneler bu patlama seslerine kaderim demişti” Epeyce kere okudum Hicran Aslan’ın Otoportre adını verdiği şiir kitabını ve her seferinde ilk defa okuyormuşum hissi hiç uzaklaşmadı kalbimden. İbni Haldun’un, -yaşasaydı eğer belki de çok kızacaktı bize sürekli bu iki kelimeye sarıldığımız için- “Coğrafya kaderdir” cümlesine “Çoğu zaman da keder” cümlesini ekleyen ben, bu iki…
“Şeytan” tam bir “mesele”dir. Korku ve zaafların açıklanıp örtülmesinde, insanın, bir takım kötülüklerine tuttuğu bir “aynalı kalkan”… Onunla hayatın “Korkunç Medusa”sına taş kesilmeden yaklaşabileceği bir kalkan… Kiminde insanın, içindeki sonsuz kötülüğe bulduğu “bahane”! Farklı dinsel anlatılardan, Dante’ye, Goethe’ye, Milton’a, Golding’e, Bataille’a, şeytan-insan, şeytan-çocuk ve ‘kötülük’ bahisleri konusunda hayli ‘bereketli’ ve ürkütücü bir ‘topos’! Lokman Kurucu’nun…
Türk şiirinin ayrıksı sesi Hüseyin Ferhad’la, onun şairlik ve deneme yazarlığı, benim yazarlık-eleştirmenlik uğraşımızın başlarında, Şubat 1982-Şubat 1987 tarihlerinde beş yıl, Ankara’da Milli Eğitim Bakanlığına bağlı Film-Radyo-Televizyon ile Eğitim Merkezinde birlikte çalışmış, bir tür okul arkadaşlığı yapmıştık. Onun ilk iki şiir kitabı ve benim bir şiir yazıları kitabım –ile iki Albert Camus çevirim, tek…
Kapitalizmin, neoliberal ekonomik anlayışın ürettiği her ideolojiye, her siyasi iktidara, kültüre, antidemokratik yasalara, eşitsizliklere düşünceyle, duyguyla, silahlanmış bir öfkeyle karşı çıkmayı anlarım, bunu gerekli de görürüm. Zaten bir insanın anlamlı var olması buna bağlıdır. Öte yandan doğa’nın ve hayatın doğruladığı, bilimin açıkladığı, deneyimleyerek elde edilen bilgileri benimsemek gerektiğine de inanırım. Yani “teori pratik” ilişkisini doğru…
Doğu edebiyatını ve kültürünü iyi bilen usta şair Hüseyin Ferhad, “Şiir metafordur.”1 diyor ve ekliyor: “Metafor, günümüz şiiri için bir teknik, bir araç değil, yazılanın, hatta söylenenin ta kendisidir.” (Yedi yüzyıldır kullandığımız ‘istiare’ yerine ‘metafor’ deyince Batılı mı oluyoruz ne ‘poet’im?) İstiare de, anıştırma da, ölçü de birer araç şiiri söylemek, yazmak, kurmak için. Bütün…
