Kızım naif, beni bende arama
Aklım fır, kalbim mühürlü kerhane
Şu yalnızlığa da dağ dersek,
Kendime çıkış inişlerim, kaç kış sürer
Kaç kutu hap, kaç ayak kayması, kaç kırık
Ölüm bile diyemezsin;
‘Ölmek için, yaşamak gerek.’
Deme, iyiyim.
Kızım Naif, biz bu şehirde kaç milyon kişiyiz
Birbirimizi biliriz,
Ellerimiz taş, sırtımız timsah, gözlerimiz kurt yuvası
Her şafak kaç çocukluktan kaç parça
Güneşin alnına sürülür, uyanırız
Ve bizler, otobüsler, arabalar arasında sıkışmış,
yavru bir köpek…deme
O bir köpek, ya sen? Kim? Niye?
Kızım Naif, beni zayıf zarlara itiyorsun
Biraz incelsem, inansam sana biraz, eğildi sanacaklar
Eğilsem, hiçe sürecekler
Bir ol’ma biçimsizliği olarak seni
Bir intihar biçimi olarak beni,
Birbirimize saplayacaklar
Sonra cinayeti, üzerine yıkacaklar
Kızım Naif , seninle az daha yürüseydim
Hep soyulacak, çok dövülecek,
Daha çoook..
Bu da böyle uzun bir arabesk
Tanrıya anlattım: “dayı ucuz atlatmışsın” dedi.
‘Burası Ortadoğu yeğenim, kim ..ker Naif’ i’ dedim.
Kızım Naif, beni bırak, devlete git
En derininde kim varsa, en tepesinde kim
Sevişilsin seninle gece gündüz
Şaraplar açılsın, damarlara kan değil üzüm aksın
Yumuşasın tarih, bir yerinden incelip delinsin
Orada bir köy var uzakta,
Heykelin oraya dikilsin!
Var adına .rospu desinler.
1 EYLÜL/2024
NAİF – LOKMAN KURUCU
