Birkaç gündür Aydın Afacan’ın yeni şiir kitabı Dünya Çok Uzak’ı okuyorum. Daha önce yayımlanan Itır ve Güneş (1996), Yan Yana Yedi Kırmızı (2001), Rengîn ve Hayâl (2006), Binbir Deniz (2012), Âteşîn Beyaz (2015) adlı kitaplarını okuyanlar bu kitabında, Aydın Afacan’ın şiirini biçim bakımından özgürleştirdiğini, yaşamın kurgusunu şiirlerinin kurgusu yaptığını göreceklerdir. Bunu önemsiyorum, yaşamı değiştirmeye yönelik…
. Senin Ellerin İtiyor Salıncağımı karanlıkta Işığın Boy gösterdiği münbit bahçeye Varsın işte Diye Heves ettim O janjanlı ülkeye . Sensin beni Neşeye iten o el Ey ölüm Karanlıktan . Sensin beni Her düştüğümde yeniden Kaldıran . Sen O tufan Sen O kırbaç Sen O çan . Çannn . Çannn . Çannn . Uzayan ….
I. güvercin takla atıyordu dün akşam rüyamda sesin aynı kasabada aynı garaja park etmişti gençliğimiz koltuğumuzun altında aklımızı alan deli uğultusu plaklarımız her gece nöbet tutuyordu penceresinde şarkılarımız ve ölülerimiz II. seni düşündüğümde nasıl dönüşürse camdan bir kuşa ebemkuşağından eğimli kalbim sen de hızla kuşa dönüyorsun düşlerimin içindeki sese benimse aklım çıkıyor sen gideceksin diye…
(“ Çok yaşayınca birikiyor işte…” Sevda Şener) Rüyamda dev şiirler devşiriyordum Bir maniniz yoksa masal söyleyeyim Çün bu benim âleme gelme sebebim. Bir tek kendimize bölünüyorduk Bir de birden bire bire Öyle sevmiştim seni bir vakit Şimdi göçüyorum kendi kendime Ben yalnız annem kadar bir feragatim Babamca cahilim, hem sefaletim Seni seviyorum oğlum hem de…
doru atlar / kargılar / topuzlarla geçti zamanın kılavuzları ve allah allah / hurra kemikleşmiş düğüm kimdi kılıçtan arta kalan o korku / o soğuk beniz aklıma oturmuyor zümrüt şato / yakut taht jül sezar kral lear ve atinalı timon onlar da masumdu fahişeler kadar şimşekten yelelerdi / kızıl kızıldı kanlarımızda yoktu kuşatılmayan gök /…
azıcık gevşek tut ipi sür köprüye başı dumanlı kır atı su köpüğü kuş sesi dal yaprağı biraz eğilince gölgesine sabahın dilinin türküsü bir tarla sürsün oy sürmelim sürmelim yoldan çık rastgele bir eve uğra otur ses etmeden gösterdikleri yere ikram edilen çayı iç cevap ver olursa soru sorana kapı aralığında beğendiğin kızı göster istiyorum de…
“çünkü anneler bu patlama seslerine kaderim demişti” Epeyce kere okudum Hicran Aslan’ın Otoportre adını verdiği şiir kitabını ve her seferinde ilk defa okuyormuşum hissi hiç uzaklaşmadı kalbimden. İbni Haldun’un, -yaşasaydı eğer belki de çok kızacaktı bize sürekli bu iki kelimeye sarıldığımız için- “Coğrafya kaderdir” cümlesine “Çoğu zaman da keder” cümlesini ekleyen ben, bu iki…
Biafra uzak bir siyahlıktır uzaklarda Bir yorgun ölümdür, kendi sessizliğinde Umutları yok edilmiş Aç bir sancı sömürür kemiklerini Sevinci tatmamış bir yığın soluk yüzde Kirlenir yaşam, kurşunlanır. Biafra bir acı suskunluktur Bir küçük nokta, bir siyah, bir aç! Burası Nagazaki değil Hiroşima çizgisinin dışında Vietnam değil Uygarlık gerisinde bir zayıf alan. Yaşama hakkı verilmişken yaşamayı…
II. Bana beni anlatma biliyorum Soyu tükenmiş bir kuşum Bir balyoz durmasız iner kalkar, yorulmuşum Ben ki nice ırmaklarda boğulmadan Nice ateşlerde yanmadan geçtim Geçtim ve beynime bir balyoz edindim Varoluşun onulmaz balyozunu Kendimi kendime ve çağlara vurmak için Ben ki çağlayarak akan bir suydum Denizimi kaybetmiştim, buldum Sevgilim mi bırakın saklı kalsın Hiç sevmemiş…
Durup dururken aklına gelir bilirsin bir yanlışı süsleyip yaşadığını. Aslında iki diken arasındadır hayatı toz bulutu, ömrüne hançer. Acının yurdu olmuş yüreği içi kapkaranlık, geceyi uyutuyor kendinden bir yerlere kaçıyor durmadan o cesedi görecek dönüp geriye baksa korkusu bundan, peşinde o ayak sesi çiçekleri bir bir soldurmuş yaşadıkları. Yine o heyecan, soda tadında bir akşam…
