otlakların önünde sıvışan büyüleyici sığ bir gölde susar zaman.
Hayatımızın en yüksek tepesine koyduğumuz yalın bir söylentidir zaman.
Kafatasının çatlağında
hayatı trajediden üstün gören insanlarla
düzen ve özgürlüğün karmaşasında bulanıklaşan öfkeler patlar ellerimde.
II.
Ardından adında saklanırsa sokaklar
bir meydanda yıkıma uğratır kelimeleri
Çünkü kınında yara var gecenin.
Karanlık geriye çekilirken
Dibe batan saçlarından pişmanlık dökülür.
Yollar gecelere komşudur
hatıralar göğü temizlerken.
Gün doğarken
ya da yağmalanırken
göğü kesen parıltıya denktir zaman.
III.
Yitik olan insan halimdir.
Yarının kan tadı ağzımda
dilimi kesen yeryüzü sarmalanır insana
ve kaçınılmaz bir sona uğurlar zamanı.
