Terimler konusunda kalemler hep savruk! Bunlardan biri de ‘kuşak’! Hemen hemen herkes ‘kuşak’ terimini, aklına estiği gibi kullanıyor; bu da anlatımı bulandırıyor. M. Yaşar Bilen, bu konuda şöyle yakınıyor. Kuşak kavramı yazınımızda rastgele ve yanlış anlaşılan bir terim durumuna düşmüştür. Örneğin sık sık kullanılan 1940 kuşağı, 1960 kuşağı, 1970 kuşağı gibi… Soruna biyolojik açıdan bakılırsa…
Kir yağıyor maskeli sahnelerden dağların ikiz kardeşiyim artık Yalnızlığım benim ezeli sarhoşum bir köşede not düşüyor sonsuzun gergefine Bir Caligula yeterdi dünyaya kim üretiyor lânetin bekçilerini? Aşk diline yabancı günler kanıyor hiç bitmiyor insanlığın baş dönmesi “Ağlarsa anam ağlar” deniyor ya bir de saçına taktığı güller ağlıyor suskun yüzüme sarılıyor sevgilim Bir tutam bahar kokusuyla…
sokakları yokluk yokluğu kıyamet dolduran memur bir iblistir korku kadar geniş ceplerinde cenin uçurtma kırıkları, binlerce tahta kundak ve nice bahardan çaldığı gökkuşakları ruhum, bak kopuyor kıyamet! kömür dumanı, kırık kapı, çürümüş tuğla dört rüzgarla bu dem bir bedende ah! bağırsan azrail izinde ağlasan israfil eski bir hikayede tanrı, kitabın sayfalarında gezinmekte ruhum! şarkı ol…
Sen orman yangınını Büyütüyorsun içinde Kaçışıyor ceylanların Dalların düşüyor bir bir Ey kendi sularıyla ateşlerini Söndüremeyen şehir Farkın yok değneksiz körden Sağa sola çarpa çarpa Sürdürürsün yaşamını Neyin varsa çirkin kirli Başın bütün gün önünde Suçun caddeler dolusu Büyür gökdelenler gibi Kuşanmışsın silahını Namluya kurşun sürülü Kimden buyruk alıyorsun Bir liste çirkin elinde Sıra hangisinde…
Suya inandığım zamanlardı Nehri dinleyip denizi adımladım Bir kol saati yanımdan esip geçti Rüzgar hatırımı sordu Sessizlik bi tık yordu Henüz adım atmadığım koydu Kimi arasam bulduğum oydu Suya ağzımı dayadığım zamanlardı Nehrin içine deniz sakladım Kabuğunu ayıklayıp biriktirdim kumunu Yol saat 12’de durdu Rüzgar topladı saçlarımı Ses başımı okşadı Çöp toplayan kamyonları dinliyorum Avrupa’ya…
Açlık çektim uzun yıllar Geldi nihayet öğle yemeği vaktim Sokuldum titreyerek masaya Ve o tuhaf şaraba dokundum Masalarda görmüştüm böylelerini Aç, bir başıma dönerken eve Sahip olmayı ummadığım zenginliği Görmek için baktığımda pencerelere Bol ekmek nedir bilmiyordum Çok farklıydı doğanın yemek odasından Kuşlarla benim sık sık Paylaştığımız kırıntıdan Bu bolluk beni incitti, öyle yeniydi ki…
bir çocuk, ayağı çıplak pabuç olmak istedim ama bir çocuk daha gördüm bin çocuk daha, yüz bin olmuyor bir çocuk, öldürülmüş devlet olsam dedim, bu kötü katil olmak daha kötü daha zor biri isyan var dedi biri intihar olmuyor üşüyen kediye yuva olmak donan kuş için güneş kıtlığa kuraklığa yağmur çiçeğe kar, tozuna rüzgâr olmuyor…
sen uyurken, karanlığı dişliyor gecenin köpekleri damlardan su akıyor yavru bir martı düşüyor pencerene sen uyurken ben geceyi bekledim belki son döngüsüydü dünyanın, sandım ki gözümün levhası aktı ve aktığı yerde kurudu mühür perçemsiz kaldı yüzünün yarası siz de yazıldığı gibi söyleniyorsa, kalbinin karanlık odasına yaz beni sen uyurken, uykusuz rüyalar içinde hastalar ölü kelebekler…
ÇIĞLIK Bana kanlı mühürler kaldı 0 tarih tacirinden Uçurumlar, çığlıklar ve ölüm tarifleri Bildiğim tüm masallardan topladım acılan Bir karanfil gibi yakama iliştirdim Yaşamak dedim adına sığınaklar emzirdim Bütün sözcükleri yüzleştirdim ateşle Anlatamadım günlerin cehennemini Odalara kirli haberler taşınıyor durmadan Acıya kurmuşlar sanki vericileri Bütün sevinçler çarmıhta, hızla yaşlanıyor çocuklar Bozguna uğramış aşk düşürmüş bayrağını…
1 Ben seni Bütün dillerde özledim Arkana bakma diye Seni yanına bıraktım ve Döndüm yüzüme 2 Ki Balkonda unutulan çocuğu Anlardan, anılardan Kapı aralığından getirirsin diye Duymayan bir evden Sesli bahçeler yaptım Ellerinden bildim 3 Ve bilmek iyi geldi Seni Bütün gece anladım Gün kısalıyor işte Ertelesek de Bu günlerde yaz yine bitebilir 4…
