sarp yamaçlardan süzülerek indiren
ömrümüzün sırtındaki kanattır anne
ömre uzun bir umut sesi düşer babalardan
uykulu alnımızdaki öpücüğe saklanan.
ana olmak emektir
tartısız vermek dorukça sevmek su üstünde yürümektir
bile bile bir dehlize girip sorgusuz ilerlemektir
hayatın günlerini saçlarıyla karadan ak’a süpürebilmektir
verdikçe büyümektir
iki olmak üç olmak dörtlenmektir
ana olmak sorgusuzca parçalara bölünmektir- kim bilmez-
arkaya bakmadan döküp emeklerini boşluğa
delik ceplerle çekip gitmektir
şifacı kadınların parmaklarıdır her ana
her mevsim şiirle tütsülü dualar serpendir
sağaltılmış iyilikler peşinde ölen hayatlarımıza
bir dokunup bin serap işitendir.
bildim bütün bunları elbet ana olunca
bir kibrit çöpüne saygı duyulan yıllardı
böylesine ipini kopartmamıştı hayat…
ondan, ince teraziler doğurdum çocuklarıma
vicdan dilli gramlar emzirdim kefelerine
tartmayı öğrettim adaleti vicdanı tini
ben doğurdum / onlar dünyayı yoğurdular bende
altına ayar vuran elleriyle.
gün döndü, devran döndü dedi akrep besicileri
gün aydını tüneller katranında uzandı dağlara
matkap uğuldayan yüreklerimizle düştük olmaza
boşlukta sallanan ünlemden bir sarkacım şimdi
şifa bilmez şiirler geriyorum içimin çarmıhına.
