I. güvercin takla atıyordu dün akşam rüyamda sesin aynı kasabada aynı garaja park etmişti gençliğimiz koltuğumuzun altında aklımızı alan deli uğultusu plaklarımız her gece nöbet tutuyordu penceresinde şarkılarımız ve ölülerimiz II. seni düşündüğümde nasıl dönüşürse camdan bir kuşa ebemkuşağından eğimli kalbim sen de hızla kuşa dönüyorsun düşlerimin içindeki sese benimse aklım çıkıyor sen gideceksin diye…
(“ Çok yaşayınca birikiyor işte…” Sevda Şener) Rüyamda dev şiirler devşiriyordum Bir maniniz yoksa masal söyleyeyim Çün bu benim âleme gelme sebebim. Bir tek kendimize bölünüyorduk Bir de birden bire bire Öyle sevmiştim seni bir vakit Şimdi göçüyorum kendi kendime Ben yalnız annem kadar bir feragatim Babamca cahilim, hem sefaletim Seni seviyorum oğlum hem de…
doru atlar / kargılar / topuzlarla geçti zamanın kılavuzları ve allah allah / hurra kemikleşmiş düğüm kimdi kılıçtan arta kalan o korku / o soğuk beniz aklıma oturmuyor zümrüt şato / yakut taht jül sezar kral lear ve atinalı timon onlar da masumdu fahişeler kadar şimşekten yelelerdi / kızıl kızıldı kanlarımızda yoktu kuşatılmayan gök /…
azıcık gevşek tut ipi sür köprüye başı dumanlı kır atı su köpüğü kuş sesi dal yaprağı biraz eğilince gölgesine sabahın dilinin türküsü bir tarla sürsün oy sürmelim sürmelim yoldan çık rastgele bir eve uğra otur ses etmeden gösterdikleri yere ikram edilen çayı iç cevap ver olursa soru sorana kapı aralığında beğendiğin kızı göster istiyorum de…
Biafra uzak bir siyahlıktır uzaklarda Bir yorgun ölümdür, kendi sessizliğinde Umutları yok edilmiş Aç bir sancı sömürür kemiklerini Sevinci tatmamış bir yığın soluk yüzde Kirlenir yaşam, kurşunlanır. Biafra bir acı suskunluktur Bir küçük nokta, bir siyah, bir aç! Burası Nagazaki değil Hiroşima çizgisinin dışında Vietnam değil Uygarlık gerisinde bir zayıf alan. Yaşama hakkı verilmişken yaşamayı…
II. Bana beni anlatma biliyorum Soyu tükenmiş bir kuşum Bir balyoz durmasız iner kalkar, yorulmuşum Ben ki nice ırmaklarda boğulmadan Nice ateşlerde yanmadan geçtim Geçtim ve beynime bir balyoz edindim Varoluşun onulmaz balyozunu Kendimi kendime ve çağlara vurmak için Ben ki çağlayarak akan bir suydum Denizimi kaybetmiştim, buldum Sevgilim mi bırakın saklı kalsın Hiç sevmemiş…
Durup dururken aklına gelir bilirsin bir yanlışı süsleyip yaşadığını. Aslında iki diken arasındadır hayatı toz bulutu, ömrüne hançer. Acının yurdu olmuş yüreği içi kapkaranlık, geceyi uyutuyor kendinden bir yerlere kaçıyor durmadan o cesedi görecek dönüp geriye baksa korkusu bundan, peşinde o ayak sesi çiçekleri bir bir soldurmuş yaşadıkları. Yine o heyecan, soda tadında bir akşam…
son sert dumanı son güçlü çizgiyi otuzumda bıraktım otuzdan düşsün gerisin geriye dünya zamandan çürüyüşümü dikkatle izledim aynamdan ona yanlışlardan bahsettim kıskıvrak yakalanmış kısrakların nasıl ivme kaybettiğini tosba sokakta bir gök yaşar artık inzivasında geçmiş zamanın tıka basa dolu kipleri kirpikler ipek ama evhamlı türk mü bilmem elbette ölçmeden hiç hayallerinden birini kıskanmadım da hiç…
“Şeytan” tam bir “mesele”dir. Korku ve zaafların açıklanıp örtülmesinde, insanın, bir takım kötülüklerine tuttuğu bir “aynalı kalkan”… Onunla hayatın “Korkunç Medusa”sına taş kesilmeden yaklaşabileceği bir kalkan… Kiminde insanın, içindeki sonsuz kötülüğe bulduğu “bahane”! Farklı dinsel anlatılardan, Dante’ye, Goethe’ye, Milton’a, Golding’e, Bataille’a, şeytan-insan, şeytan-çocuk ve ‘kötülük’ bahisleri konusunda hayli ‘bereketli’ ve ürkütücü bir ‘topos’! Lokman Kurucu’nun…
Zaman seninle alay ediyor. Var olmak, hiçliğin içine düşmekle aynı anlama geliyor. Bütün dinlerden ayrıldın. Bütün tanrılar sana küskün. Akılsız bir deliden geceleri tanrıya isyan etmenin yollarını soruyorsun. Deli sen konuşunca yüzünü gizliyor. Olanca sesiyle bağırıyor; İsyan boyun eğmektir ve dünya Plaht’ın Sırça Fanus ‘ta söylediği gibidir. Sırça Fanus içinde bir bebek gibi tıkanıp kalan insan için dünyanın kendisi…
