Şiir

Kim derdi ki külliyen unuttum dediğim bir gün boşluğa düşecektim Ne tuhaf Son gördüğüm rengârenk çaputlardı ağaçların dallarında asılı Anlamıştım, acılarından arınmak içindi yoksulluklarının Divanında saygısızlık olmazdı bilirim Yasak küfürler hiç söylenmezdi ama bile bile Yoksulluğun zehrini içemezdim Küf kokan odalar şahidimdir Siz de gördünüzdü kara deliklerin zalim mührünü Çoktan vurmuştu hakkın üstüne Sırra kadem…

-Bir çile kuşuyum ben, kendini anlat bana. +Rüyâmdan arta kalan nedir uyandıktan sonra? -Ağaçlara bakarken uyandım. Kiraz ağaçlarıyla fotoğrafım var… +Dalından düşmüş bir kirazın hüznüyüm… -Ne şanslıyım. Hep doğaylaydım. +Yaprağın kendini unutup düşüşüyüm… -Mavi gökyüzünü göster bana, mora çalan Üsküdar ufkunu… +Bursa’da göğe hep yalnız bakılır, batımın rüyâsıdır ömür… -Ağır kalbin Seher, senden başka taşıyabilene…

  dolusıkı kalemlere,,, birazdan deniz patlayacak ve herkes gibi seyre doyacak acı ürperme,,, biraz dur derine dolup boşalan dörtnala rüzgârın önünde sesinin izlerini sür hem engel hem değil eşikte çalım satan kurşunî ölüm kendi ekseninde yorulmadan dönen akrep ölüm dedi güneş saatine ve kayıp kalbin uzağında başladı tören,,, öyleyse kapatın cennetinizi gövdesinde kırgın beyaz kumzambakları…

  “Sana büyük bir sır söyleyeceğim Zaman sensin” L. ARAGON   Gözlerini göndersen biraz kalsalar Yok, bu karanlık çekilir gibi değil yok, bu karanlığın adı başka Yüzsüz, yalancı, küstah, embesil… Dişleri takırdatan yalnızlıkta sorgusuz sualsiz, ayaz mı ayaz Acı uykular içiriyor, kinli kâbuslar Çekince bıçağını olur olmaz delil melil bırakmıyor ortalıkta Gözlerin diyorum, dörtnala yetişir…

I. dünya ne kadar darmış düştüğüm yer kadarmış çammış çınarmış ne gam kucaklayan hızarmış hızarmış kucaklayan tanrı diyen milyarlar kul kadar tanrı varmış dünya ne kadar darmış düştüğüm yer kadarmış II. dünya ne kadar zormuş tanrıyı bile yormuş önüne koşmuş da hem ardımdan çekiyormuş ana karnından alıp yere veren tüccarmış yolu parmaktan ince menzil bir…

Unutulan bir isimsin neslin tükendi senin benim gibiler için yine de vitrindesin Solan güllerin hatırına ağır aksak yürü yolu haydi vatman ! Bas düğmeye tramvay hareket etsin Kimseler bakmıyor artık ve de hatırlamıyor gökkuşağının aşkını, yalnız gecelerin yıldız yağmurlarını Dağlara giden yollar güzergâhın olsun, ulu bir çınarın altında bir solukluk mola ver, alışsın yüreğim uçurumlara…

Mesafemiz içler acısı bir uzaklıktan yankılanıyor Açık olmak gerekirse bu ikimizin de umurunda değil Plazaların işgali altında çektiğimiz çağcıl sancılar Gazete manşetlerinden ve sosyal medya platformlarından Çok entelektüel, çok modern, çok medeni gülüşüyorlar Aşkın ıstırabını yaşayacak vaktimizi öldürdüler sevgilim İşte şurada bağımsız bir mülteci gibi büyüyen çocukluğum şahittir Binmediğin otobüslerin beklemediğin duraklarında unuttum gençliğimi Tepeden…

kaburgamda inançsız bir ağrı var seciyemden kalma yoğrulmuş bir davet gelemem izin günüme denk düşmüyor gözümün gördüğünü ikrar eylemeyi aklım almadı allah’ım rasyonel bir tutum mu şimdi bu yaptığın geceyi de bu boş vermişlikle mi yarattın ışık olsun olmasın, görmek lazım neden bizatihi defolu kuldan beklentin yaratmak için yıkanan eller, boğaz sıkmaya yer arıyor bizi…

Araplar parası neyse verip alıyordu topçuları Rusya yanaşmıyordu tahıl koridorunu uzatmaya televizyonlar son dakika anonsuyla geçiyordu Taksim’deki patlamayı Mersin’e doğru yola çıkıyordu Karakas menşeili kokain gemileri Aynen kanka Allah’a emanet selamün aleyküm ve aleyküm selam ve oy veriyorduk biz cümle sığırtmaçlar içinden en fiyakalısına Telefonda konuşuyordu bir kadın ayaklarını sallaya sallaya Barbie bebek filmi gelmişti…

  sessizliği bildim bileli hâlâ çırağım anlamak derdim oldu, anladığımı üflemek ustam büyülü dağ her gün inip çıktığım zor zamanlar, kızıl manifesto efkârlıysam akşamdan niyet edip gece mesaiye kalkıyorum su okuyorum açıyor bahçemde gazanyalar ay omzuma basıyor, başımda asgari hale ustam melek olduğumu söylüyor, bana sus otuz kuş birden sus diyor her şeyin zamanı var…