Hislerini duysa birileri Fırtınalar durulurdu belki Kendini sevdi İlk kez bu kadar Zamanı durduruşunu Fenerin ışığın kırılmalarını seyretti Ayaz tutmuştu kirpikleri Laciverdin beyazı taşıdığını hissetti Kabuğunun kıvrımlarını çevirdi Zamanın elleri Şenlenmedi hiç bir şey Nöbetçi çaprazında Göğün akıyla Tavşan izini karıştırdı zağar Bu kez saban tavladı Ekim tadını 1996 KIRIKLARELİ
Anne ve babasını savaşta kaybeden çocuklar Güneşe bakıp gülümseyecekler bir gün Yüzlerindeki yaraya inat Kocası bırakıp gitmiş o kadın da toplayacak yollardan gözlerini getirip aynalardakı boşluklara atacak Biliyorum, çıkacak duvardaki bu fotoğraftan Canı sıkılan martılar bir gün Denize doğru uçacaklar O zaman bir evim olacak benim de ve mutfaktan başlayacağım unutmaya seni Önce yağı unutacağım…
Yorgun değilim ama üzgünüm biraz kalmadı bir kırk beş yılım daha yaşayacak atlara su verdim, toprağı çapaladım bir ırmak büyüyecek benim olmadığım yerde bir kısrak kuşlara uçmayı öğretecek Sakallarım beyazladı azaldı kadınlara duyduğum ilgi sevişmemeye alıştım, artık aklımı alıp götürmüyor başımdan trenlerin ardından baktım vapurları kıskandım ve atlayıp uçağa aldım soluğumu adadan Şiir yazmak için…
1965-2020 yılları arasında dünyamızdan gelip gecen Remzi Gürkan, aykırı bir yazar. İdeolojik yanıyla uslanmaz bir anarşist! Daha da önemlisi düzeyli bir entelektüel. Yaşadığı süre içinde bir şeyleri tersine çevirmeye çalışmış aykırı bakışıyla. Kara Mecmua, A-Politika, Anarşist Gazete, Efendisizler gibi dergilerle kendi bloğunda geleceği önceleyen yazılar yazmış kılı kırk yararak. Bilinenden çok bilinmeyeni, görünenden çok görünmeyeni…
dudakların ve milyonlarca tohumun ötesinde uçan halının ve bir kakûlün, günahların ötesinde ifrit olmaların ve can çekişmenin ötesinde pembe, kara, kapkara gözlüklerin atgözlüklerinin, geçmişin, şimdinin ve geleceğin, anımsamanın ve unutmanın kötü hisseden bir kalbin ötesinde gerçeğin ve hakikatin kendine dönüp seksek oynadığı bir ruh; ke
önce kuşlar terk etmişti beni sonra uyku hep daha derinlere inen imge duvarlara yapışan beyaz leke sularda ışıldayan ay dökülmüştü nehre hatırlıyorum sonra, gözkapaklarımda vızıldayan arılar güz güllerinden bir zaman yarattılar içime sonra, kül oldum savrulgan bir ısırgan otu arasında kaldığım bu kerpiç salon bu ıslak zemin sırtımda, bir kaplumbağa tanrım sol ayağımda kırık bir…
Romanın esas karakteri ve anlatıcı kişisi olan Bento 70’li yılların ortalarında Hopa’nın yüksek dağ köylerinden birinde doğmuştur. Asıl adı, Hemşince “Dünya” anlamına gelen Aşxar’dır. Fakat lisenin ilk yılında okula sürgün gelen Felsefe öğretmeni onun yüzünü ve düşünme tarzını Spinoza’ya benzettiği için ona Bento demeye başlar ve Aşxar öyle çok etkilenir ki öğretmeninden ve Spinoza’nın hikayesinden…
çok eski bir sabah hatırlıyorum uykusuz çocuklarla kalktığım taş taşıdığım ağaç kestiğim ağ çektiğim tütün dizdiğim çok eski bir sabah derken bir taş düşüyor çocuğun ayağına baltanın başı kurtuluyor sapından ağ denize çekiyor çocuğu tütün sırıkları devriliyor üzerine yaşamak dikkat istiyor büyürken
Kim durabilir bir günün karşısında böyle pervasız Yaşamak zorunda olmanın kasvetiyle Ve dirilişiyle her gün bir başkasının Göre göre mucizeyi ve yenilgiyi Kim fit olabilir bu kocaman yanılgıya Kim verebilir garantisini sonsuza kadar sevmenin Sevilmeye muhtaç olmanın yırtık torbasından akarken salyaları Kim gezebilir sürünmeden Heybesinde bu kadar düş ağrısıyla Şairler mi anlatacakmış hayatı Hadi canım…
geçen günlerin birinde doğmuşum nisan yağmurları alıp götürünce annemi annemi sonra tebeşir tozuna bulanmış ellerim ardım sıra eskitmişim yılları yılları şimdilerin birinde beni intihar edecekler çılgın bir güle dokununca dokununca
