Göğsümün yelkenini şişirecek bir rüzgâr Yüzüme çarpılacak bir kapı bulmalıyım Dışlanmak nasıl bir şey, öğrenmek için Ruh halini metale yenik düşen ahşabın Katliamdan kılpayı kurtulan günün sonunda Hissemden çoğunu almak muhteşem ayıplardan Öpen dudaklar ahşap, okşanan metal ise Sevişmeyi ayıp saymak mümkündür kaptan Tekne şizofren öyle mi, kayalara yöneliyor İlk celsede beraat ettiriliyor deniz Soru…

Gazele… hayatıma bir kır ekle Çöz beni dağların ipiyle, ırmaklara kat Suskun çay, kanayarak durulansın sende Kalmanın tadı, gitmenin ağrısıdır. Gazele Ayrılık geliyor, aşkı öğretiyor bize Gazele… şiire yakışan, şairi yakan, bakışın Sunağında kaç kurban. Dönüp durduğum Cehennemin ağzında köpükten bir ay Beyaz yakıyor geceyi, sen gelmesen de ayak Seslerin gelsin yeter diyor Rabia hatun…

Nedir beni benden alan Bir dağ yamacında çocuk Gibi kuzular otlatan Bir elinde sarı çiğdem Bir elinde söğüt çubuk Bir dağ yamacında çocuk Gibi kuzular otlatan Nedir beni benden alan Okul önünde sevgili Bir evde en büyük ozan Kapılar ardında şiir Söyleyen, okuyan, yazan Bir büyük suç işler gibi Boynu sorular iminde Darağacında bir ceylan…

fincanı taştan oydum taş fırında kızarttım içine ne koysam hümeyra iç bade güzel sev dedi fuzuli çok yoksuldu gecem duvarda raquel welch’ i ayarttım hamdım / kendimi evirip çevirip pişirdim kentin amuderyasına girdim aristokrates cenahta her an hazır kıta emre amade gece seanslarında çok yedim yasak meyve ama toprak aynı toprak / şımarmadım sultanahmet’te var…

Masal denizlerinden yola koyulan zaman ırmağının yaşlı bir kalyonuyum, Adem’den önce tanıdım ak kanatlı martıları kuytularımda korkusuz yemlenirdi güvercinler, tuz ve su bir de rüzigâr aşkına türkülenirdi serenimde dalgalanan zeytin dalı bayrağım Yasak şamandıralarınız birer iskandil nişanıydı Olimpos’un üçkâğıtçı tanrıları da ne ki kasıklarının sıcaklığını okşadım Kybe’lenin, Hititli şamanlarla kadehler kaldırdım Mirina aşkına güneşe doğru…

bütün boşlukları dolduranmış aşk, inandım yokluğu dünya kadar bir boşluk, anladım toprağa havaymış, havaya toprak, inandım ondan dalsız yaprak gibi savrulmak, anladım aşk yoğu var edermiş, varı yok, inandım var mıyım yok mu anlayamadım

İçimde nedensiz bir yaşama sevinci saadet fışkırıyor her yanımdan kargalarla dostum martılar su başlarında affediyorum herkesi düşmanlarımdan başka Aklımda külüstür bir kamyonet terk edilmiş bir mezbaha hafızamda avuçlarımdan su içen canavar bu kadar kabahat bana fazla Doğrudur ateşe taptığım kendimden geçtiğim bahar akşamlarında kunduramın altı delik ellerimde pas kokusu yine de uzandığım çayırlara Karıncalarla konuştum…