Türker Alkan‘ın “Şiirsiz devrim olur mu?” adlı yazısının atlanmaması gerekiyor. (1) Çünkü bir köşe yazısıdır, bir edebi fıkradır sözleriyle geçiştirilemeyecek nitelikte. Ayrıca ‘türünün’ dışına taştığı da önemsenmeli. Günlük, geçici bir olguya ilişkin kişisel görüşler değil Türker Alkan’ın söyledikleri. En azından, sadece bunlar değil. Bilimsel araştırmaları gereksinen bir ‘sorun’ irdelenmek isteniyor. Ekonomik, politik, psikolojik, kültürel boyutları…
Oylumlu konular üzerine kelam etmek zordur… Kişi, düşünce açıklama uğruna söz almışsa eğer, dallı budaklı tümcelere kapılabilir. Pürüzlere takılıp heceleri, sesleri ilmikleyip örülebilir kıldığı halde, sözcük (kelime) dizisi, konuşanın/ yazanın meramını bildirmeye de yetmeyebilir! Belki yetmeyebilir! Demek istediğini, tam da dediğini sanırken naçar hatip ya da kâtip (yazan) tıkanıverir… İnsanlık hali işte! Doğa-insan-zaman sacayağı dikkat…
“Gün gelecek, herkes bacaksız bedenlerle yerlerde ateşten duvarlara tutunmaya çalışarak sürünecek.” Daniil Harms Goya’nın “Çocuklarını Yiyen Satürn ()” adlı resminin (“tablosunun” demiyorum çünkü resim, ressamın ölümünden sonra tuvale aktarılmıştır) sanat dünyasındaki ünü malûmdur. “Satürn” olarak adlandırılansa bildiğimiz güçlü titan Kronos’tur. Çocuklarını, yerine geçecekleri korkusuyla doğar doğmaz çiğ çiğ yiyen bu oraklı, sonraki birçok mite,…
yutulan şehirlerin kurutulmuş göllerin hayatla boyanmış ölülerin şahitliğinde buldum kendimi sakız ağacının içine saklanmış korkak şair! çık oradan! geldiğimiz yerleri yaktılar gitmek istediğimiz yerlerde hasret ve açlık var diye defterler defterler ve defterler kıyamete kadar ağır cümleler yüklüyorsun boynuma sıkıl! sıkıldım! ne toprak ne gökyüzü ne şiir ne de sonsuz olmayan şu deniz yaprakları çocukluktan…
yazmakara, yaz makara, yazma kara, yazmak ara, ara ara aramalı mı, mor dağlarda turuncu tavşanlar zıplatsam, ya devrim böyle başlarsa, turuncu tavşanlar zıpladı, gerillalar zıpladı, aktivistler zıpladı, dedeler ve çocuklar, nineler ve çiçekler en önce zıpladı, nasıl anlatsam, düz değildi, ters de; anti zıpladı, eskiden kıpkızıldı da, artık hafiften kızıldı sanki, turuncu da değildi ya,…
kendimi kendimle ürkütmekten sonraydı üç beş ay pekala alışkanlık edinmek için makul bir süre: sigara tiryakiliği, çiçek yetiştiriciliği bütün kötülüklerin anası da kumar değil sevgisizlik yırtamadık ince bir zarı caaart diye! içimi nereye dökeyim hüznün kalbi gül dolmak bilmeyen, almak bilmeyen bu kabı nereye aşka ve insana inanç da ölü bir ay gibi yatarken içimi…
senden önce beyaz bir ırmaktım ben beyaz zambaklardan ve yeşil otlardan olma yukarıya doğru kıvrılan bu döngü hep böyle dönmekte ve koyu kahverengiler çoğalmakta yüzümde gitmeyi bir türlü beceremeyen kalbimle inanmıştım ilk sevene aldanmak koyu bir cümleyle yatıp kalkarken inadına daha bir laciverttim ben narı bin yapan neydi o zaman neydi ormanı büyüten koynumda -sadakat…
suçlarından sıyrılmış gezegenin gecegezen bir kadınıyım zerrem yakışık almaz doktor bir ailenin sanatkar çocuğu olmaya yazıtlardan gelen bir emir var heyetimden geçmez hiçbir zaman niteliğim, daha sarısı kavruk bir tende uzun ve ustaca yaşamakken ruhum bulamaz yolunu pusulanın hiçbir tarafında kayıp elim,, kolum kayıp bilincim, şuurum kayıptır ruhum gözlerim düşer geceleri gündüzleri yalınayak yürütülür sessizlik…
Okşar ama hanımefendi Çaresiz bir cücenin kafasını Cüce mutlu Cüce şaşkın Cüce kürdili hicazkar Cücede bir boy var Kafası hariç tek başına hükümdar Kim sorduysa aynaya En güzel kim diye O suçludur hanımefendi Sıkma canını Aç kafanı gülümse Parmağındaki yüzük Dişlilere sıkışmış bir işçi kadar ışıltılı Isırma elmayı hanımefendi Koy bir kenara dursun Ayıldığında seni…
Başlangıç; Başlangıç var mı gerçekten ; hareket yoktu diyorsun ve madde sonsuz yoğundu, zaman yoktu diyorsun.. Patlama; Bir sır ver bana, sende kalsın de; ‘ tüm bu evren hidrojen atomunun içinde ve her hidrojen atomu bir evren de bana, bunu bağıra çağıra herkese anlatayım, ihanet mi; hayır! Kimse buna inanmazsa sır ortaya dökülmüş sayılmaz; böyle…
