II. Bana beni anlatma biliyorum Soyu tükenmiş bir kuşum Bir balyoz durmasız iner kalkar, yorulmuşum Ben ki nice ırmaklarda boğulmadan Nice ateşlerde yanmadan geçtim Geçtim ve beynime bir balyoz edindim Varoluşun onulmaz balyozunu Kendimi kendime ve çağlara vurmak için Ben ki çağlayarak akan bir suydum Denizimi kaybetmiştim, buldum Sevgilim mi bırakın saklı kalsın Hiç sevmemiş…
Durup dururken aklına gelir bilirsin bir yanlışı süsleyip yaşadığını. Aslında iki diken arasındadır hayatı toz bulutu, ömrüne hançer. Acının yurdu olmuş yüreği içi kapkaranlık, geceyi uyutuyor kendinden bir yerlere kaçıyor durmadan o cesedi görecek dönüp geriye baksa korkusu bundan, peşinde o ayak sesi çiçekleri bir bir soldurmuş yaşadıkları. Yine o heyecan, soda tadında bir akşam…
son sert dumanı son güçlü çizgiyi otuzumda bıraktım otuzdan düşsün gerisin geriye dünya zamandan çürüyüşümü dikkatle izledim aynamdan ona yanlışlardan bahsettim kıskıvrak yakalanmış kısrakların nasıl ivme kaybettiğini tosba sokakta bir gök yaşar artık inzivasında geçmiş zamanın tıka basa dolu kipleri kirpikler ipek ama evhamlı türk mü bilmem elbette ölçmeden hiç hayallerinden birini kıskanmadım da hiç…
“Şeytan” tam bir “mesele”dir. Korku ve zaafların açıklanıp örtülmesinde, insanın, bir takım kötülüklerine tuttuğu bir “aynalı kalkan”… Onunla hayatın “Korkunç Medusa”sına taş kesilmeden yaklaşabileceği bir kalkan… Kiminde insanın, içindeki sonsuz kötülüğe bulduğu “bahane”! Farklı dinsel anlatılardan, Dante’ye, Goethe’ye, Milton’a, Golding’e, Bataille’a, şeytan-insan, şeytan-çocuk ve ‘kötülük’ bahisleri konusunda hayli ‘bereketli’ ve ürkütücü bir ‘topos’! Lokman Kurucu’nun…
Zaman seninle alay ediyor. Var olmak, hiçliğin içine düşmekle aynı anlama geliyor. Bütün dinlerden ayrıldın. Bütün tanrılar sana küskün. Akılsız bir deliden geceleri tanrıya isyan etmenin yollarını soruyorsun. Deli sen konuşunca yüzünü gizliyor. Olanca sesiyle bağırıyor; İsyan boyun eğmektir ve dünya Plaht’ın Sırça Fanus ‘ta söylediği gibidir. Sırça Fanus içinde bir bebek gibi tıkanıp kalan insan için dünyanın kendisi…
Türk şiirinin ayrıksı sesi Hüseyin Ferhad’la, onun şairlik ve deneme yazarlığı, benim yazarlık-eleştirmenlik uğraşımızın başlarında, Şubat 1982-Şubat 1987 tarihlerinde beş yıl, Ankara’da Milli Eğitim Bakanlığına bağlı Film-Radyo-Televizyon ile Eğitim Merkezinde birlikte çalışmış, bir tür okul arkadaşlığı yapmıştık. Onun ilk iki şiir kitabı ve benim bir şiir yazıları kitabım –ile iki Albert Camus çevirim, tek…
Kapitalizmin, neoliberal ekonomik anlayışın ürettiği her ideolojiye, her siyasi iktidara, kültüre, antidemokratik yasalara, eşitsizliklere düşünceyle, duyguyla, silahlanmış bir öfkeyle karşı çıkmayı anlarım, bunu gerekli de görürüm. Zaten bir insanın anlamlı var olması buna bağlıdır. Öte yandan doğa’nın ve hayatın doğruladığı, bilimin açıkladığı, deneyimleyerek elde edilen bilgileri benimsemek gerektiğine de inanırım. Yani “teori pratik” ilişkisini doğru…
Doğu edebiyatını ve kültürünü iyi bilen usta şair Hüseyin Ferhad, “Şiir metafordur.”1 diyor ve ekliyor: “Metafor, günümüz şiiri için bir teknik, bir araç değil, yazılanın, hatta söylenenin ta kendisidir.” (Yedi yüzyıldır kullandığımız ‘istiare’ yerine ‘metafor’ deyince Batılı mı oluyoruz ne ‘poet’im?) İstiare de, anıştırma da, ölçü de birer araç şiiri söylemek, yazmak, kurmak için. Bütün…
Bir berrak kitap, bir kitap daha Kerhane duvarında hem de bir rafta, Kutbuna yandığımın zembereklisi Yanında bukletler ve risaleler, zor gelir eldivenler, dar gelir merdivenler Öptüm, Ama hayır başıma Öyle tanrılar ki gözünle görsen inanma Dumuzi ile İnanna Mahir muhacirler, kalleş manavlar Karısı aldatmış dün gece Bari iple intihar Vallahi öptüm, Ama hayır başıma Oysa…
çünkü tüm yasalar kendini dövsün diye sevenin kalbine incir dalları eker. çünkü alnımda üç kambur; sevmek, istemek ve şiddet! çünkü sevdim, istedim ve haksızım diyecek kadar piç oğlu piçtim ve kimse görmesin diye, nerede bir aram varsa; dokunduğun, öptüğün, kokladığın her zerremi, habibim, nasıl da kendimi, nasıl da ama nasıl da kendimi ah; acım! acım…
